[Στη φωτογραφία: τρικάκι που ρίχτηκε στα Γιαννιτσά και σε γύρω χωριά. Το "Η μισθωτη σκλαβιά είναι θανατος" δεν αποτελεί μεταφορά, είναι κυριολεξία. Ειδικά μετά από άλλο ένα "εργατικό δυστύχημα" κι αυτό στην περιοχή όπου η βασική εργασία (γεωργικά) συνοδεύεται από τους περισσότερους αργούς θανάτους κ ασθένειες (καρκίνοι του δέρματος, επιθηλιώματα κλπ) από αλλού.
12/08/2007
Νεκρός εργάτης σέ λατομείο στο Πλαγιάρι και κατάληψη του χώρου από κατοίκους
Ακόμα ένας νεκρός εργάτης τις τελευταίες μέρες στην Πέλλα, αυτή τη φορά στα λατομεία του Πλαγιαρίου (Δήμος Κύρρου, στον κάμπο των Γιαννιτσών). Σε απάντηση, κάτοικοι της περιοχής κατέλαβαν τον χώρο των λατομείων προκειμένου να ασκηθεί πίεση στη διεύθυνση. Ο εργάτης ήταν 42χρονος κάτοικος της περιοχής, πατέρας 2 παιδιών. Καταπλακώθηκε από όχημα του λατομείου, κακοσυντηρημένο (δεν έπιασαν τα φρένα) και χωρίς πινακίδες(...).
[Στη φωτογραφία: τρικάκι που ρίχτηκε στα Γιαννιτσά και σε γύρω χωριά. Το "Η μισθωτη σκλαβιά είναι θανατος" δεν αποτελεί μεταφορά, είναι κυριολεξία. Ειδικά μετά από άλλο ένα "εργατικό δυστύχημα" κι αυτό στην περιοχή όπου η βασική εργασία (γεωργικά) συνοδεύεται από τους περισσότερους αργούς θανάτους κ ασθένειες (καρκίνοι του δέρματος, επιθηλιώματα κλπ) από αλλού.
[Στη φωτογραφία: τρικάκι που ρίχτηκε στα Γιαννιτσά και σε γύρω χωριά. Το "Η μισθωτη σκλαβιά είναι θανατος" δεν αποτελεί μεταφορά, είναι κυριολεξία. Ειδικά μετά από άλλο ένα "εργατικό δυστύχημα" κι αυτό στην περιοχή όπου η βασική εργασία (γεωργικά) συνοδεύεται από τους περισσότερους αργούς θανάτους κ ασθένειες (καρκίνοι του δέρματος, επιθηλιώματα κλπ) από αλλού.
12/05/2007
Giorgos Voutsis-Vogiatzis: Pismo iz zatvora
[a translation of Giorgos' prison letter in serbo-croat, as published in (many thanks to) http://www.inventati.org/anarhizam/index.php?option=com_content&task=view&id=3075&Itemid=1]
Giorgos Voutsis-Vogiatzis: Pismo iz zatvora
Sada kada su svi umukli, hajde da govorimo o izboru
"...Mnogi od nas su ubijeni ili smo odvedeni u zatvor; mnogi drugi su ranjeni i izbačeni iz akcije; određeni elementi se čak prepuštaju svom uzmicanju zbog nedostatka hrabrosti; ali verujem da mogu reći da se naša formacija u celosti nije nikada zatalasala sve dok nije zaronila u samo srce destrukcije."
Za napad na moderne institucije represije i eksploatacije, zahteva se – pre svega – odbijanje masovne proizvodnje svesti da ovaj svet daje radjanje (gives birth to). Vlast više ne drži toliko do privilegovane tehnike administracije gde se vlast koncentriše u rukama manjinske elite. Vlast je danas prožimana društvenim odnosima koji nalaze svoj odraz u svakom aspektu svakodnevnice. Transmutacija društvenih antagonizama je nevidljivo stvorila neophodnost za refabrikaciju i sofistikaciju starih naziva represije. Ovaj proces nije istupio iz plavog, niti je prosto zaveden fizičkim nasiljem. Društveni odnosi su uobličeni tokom decenija potrošenih u društvenoj fabrici; imaju gomilu svojih ličnih ključnih reči. Integracija, ”moralnost”, homogenost, ”valjano državljanstvo”. To je način kako su bosovi proizveli menadžere i njihove supervizore, modernu klasu koja premošćava jaz između sindikalista i poslušnih radnika, koji su slomljeni i koji su lanac masovne proizvodnje i koji sada mogu da imaju svoje sopstvene valjane lisice na rukama. Stvorili su volontere da ožive viziju ”Velike Grčke”. Neplaćeni pokorni ljudi koji svoju volontersku službu nazivaju ”davanje natrag društvu”. Socijalne grupe koje rade za održavanje postojeće represije i eksploatacije koje igraju ulogu šok absorbera, daju svoj doprinos globalnom napadu vladajuće klase.
Organizacije (kao što su NVO) proiznikle iz postojeće demokratske potrebe da stvore javnu sliku humanosti kapitalizma. Zasnovani na nenasilju i milosrđu oni vredno pripremaju groblje za sutrašnju nesreću njihovog bojnog polja demokratije. Oni održavaju moderne radne kampove u zemljama trećeg sveta. Fabrike mizerije, gde robovi ekonomije grade stakleni prozor zapadne civilizacije, a takođe i saglasnost modernog šizo-proletarijata, pretvarajući njihovu klasnu svest u konzumersku svest.
»Valjani građanin«, naoružani heroj grčke demokratije stvara moderni izraz pravde i zakona. Oni učestvuju aktivno u volonterskom radu u sigurnosnim projektima, informišu pandure o sumnjivim osobama a čak i sami napadaju delikvente. Dobijaju svoje male nagrade od panduracije za njihovo delo i osećaju se ponosno. Zahtev za sigurnošću više nije nametnuta konvencija. To je socijalni instinkt. Jako militarizovan zahtev za nemilosrdnu zaštitu imovine. Panduri nisu jedini u uniformi. Svetska moralnost je takođe obavijena uniformom i koristi se za potrebe bosova.
3-10-2007 sam opljačkao banku ETE (Ethniki) u Gyzi ulici. Kada sam izlazio, oko minut i po nakon pljačke i kada sam krenuo da bežim biciklom, primetio sam prolaznika kako prelazi Ragkavi ulicu nedaleko od mene (ulica paralelno sa ovom gde sam ja bio) i kretao se pravo ka meni. nakon kraćeg dijaloga, dok sam još bio na bicikli, ovaj prolaznik se preokrenuo u ”heroja” i udario je moj bicikl što je dovelo do toga da se sudarim sa prolazećim autom. Tako sam završio na zemlji i onda su već sirene bile svuda oko mene.
Moj izbor da opljačkam banku je u stvari moj način negiranja postojećeg sistema. Gerila napadi na blagostanje neprijatelja akcijama eksproprijacije potvrđuje perpetirani izbor napada, i pripada delu istorije negiranja sistema. Čvrstina se mora pomerati vojnim koracima između razmišljanja i akcije. Demonstranti, pljačkaši, osobe koje podmeću vatru, oni su svi detonatori koji pokreću isti rat. Odbijanje rada je delom odbijanje ekonomije i njenog sveta. Nadničarenje je otuđen proces koji proizvodi ekonomsku neravnopravnost, koja se zasniva na eksploataciji jednih nad drugima. To je komercijalizacija prirodne ljudske potrebe za stvaranjem i njene integracije u socijalnu fabriku otuženih odnosa. Otuđen rad ima svoju sopstvenu etiku i odanost. legalnost, model šefa i karijera.
Gde radiš? Koliko zarađuješ? Kada dobijaš slobodne dane? Pitanja koja istražuju subjektov socijalni status. Otuđeni rad rukovodi i organizuje i vreme za odmaranje koje je pod uticajem radnog statusa kojem se dakle to vreme podređuje (vikend, odmor, slobodni dani). U stvarnosti, otuđeni rad definiše naše celo postojanje. Naše svakodnevne razgovore: Kako je bilo na poslu? Kada će plata? Naše raspoloženje: Danas sam mrtav umoran, nisam raspoložen nizašta, moram sutra da ustanem rano.Tako možemo videti koliko je duboko smisao vremena podređen svetu rada i potrebama ekonomije. Nematerijalna dimenzija vremena prelazi u materijalan izraz modifikovano rasporedom našeg svakodnevnog ropstva. Pljačkanje jednog ekonomskog mehanizma ropstva nije jedini izbor za realizaciju odbijanja rada. Ali čak i napadi protiv ekonomskih ciljeva predstavljaju radikalnu najavu organizovanja i borbe, koji započinju projekat za uništenje rada.
Ponoviću ponovo: odbijanje rada predstavlja delimično odbijanje ekonomije i njenog sveta. Na primer: eksproprijacija robe (iz knjižara, supermarketa) predstavlja jednu vrstu odbijanja konzumeracije, iako to nije totalni napad na ekonomiju. Pljačkanje banke je jedan od načina da se odbije rad, ali to nije totalni napad na kapitalizam. Ako se na kraju nešto opravdava, to nije smisao već razvijanje izbora za akciju. Smisao sledi odluku da se deluje. Oni su dijalektički povezani sa projektom. Oni drmaju unutar sistema, ali ne drmaju ceo sistem. Moja odluka da opljačkam ETE banku nije bila osvetnički, slučajan pokušaj zasnovan na tome da sam posedovao oružje već korak na mom putu da totalno odbijem ovaj svet. To je put bez krajnje destinacije i sa mnogo srednjih/zaustavnih tačaka. Mnogi revolucionari poseduju pištolj u svom arsenalu. Tako da ako nešto treba da povratimo, to je lična svest. Ili još, sve što stvara masovnu i kolektivnu svest je osuđeno da reprodukuje pobedu naše svesti, koja će se preokrenuti u nove pobedničke mase naše ere.
Neprijateljstva se nastavljaju.
Giorgos Voutsis-Vogiatzis
Umesto P.S.: Identitet osobe nije definisan porodičnim imenom ii nadimkom, već putem i izborom za koji se odlučio. Svi mi znamo da kada se kamere unište i informanti lažovi nemilosrdno prebiju, vreme počinje da kuca, odmeravanje okreće stvarnost. Oni koji su klevetali i zloupotrebili moje lične podatke će me uskoro naći ispred sebe. U bilo kojoj akciji solidarnosti, voleo bih da svi koji pomene moje ime uključe i oba moja prezimena.
[Neke akcije solidarnosti (Oktobar-Novembar 2007):
12 oktobar: napad paljenjem dve banke u Atini
13 oktobar: napad paljenjem kancelarije Ministra obrazovanja u Atini
16 oktobar: napad paljenjem protiv ETE banke u centru grada kao I napad paljenjem kancelarija vladajuće partije u jednoj četvrti Soluna
18 oktobar: napad paljenjem protiv ETE banke kao i napad paljenjem kancelarija vladajuće partije u drugom delu Soluna
5 novembar: Razbijeni prozori na filijale ETE banke, Eurobanke i Unije grčkih banaka u Atini]
Giorgos će biti zadržan do 18 meseci u Koridalos zatvoru pored Atine, dok se suđenje ne završi.
12/03/2007
Giorgos Voutsis-Vogiatzis letter from Korydallos' Prison
[Photo: "The bank robs you legitimately and likes it", "Their wealth, our blood": Slogans spray painted outside a bank in Solonos Str, where anarchist Giannis Dimitrakis got arrested after an armed bank robbery, the same bank was burnt down by anarchists-antiautoritarians]
...
Giorgos Voutsis-Vogiatzis letter from Korydallos' Prison
Now that they've all shut their mouths, let's talk about choices
"...Many of us died or were taken prisoner along the way; many others were wounded and permanently put out of action; and certain elements even let themselves slip into the background because of their lack of courage; but I believe I can say that our formation as a whole never wavered until it plunged into the very core of destruction."
To attack the modern institutions of repression and exploitation, it takes -first of all- to refuse the mass production of consciences that this world gives birth to. Authority no more stands for a privileged technique of administration, held fast in the net of a minority elite. It is a pervasive social relationship that finds its expression in every aspect of every day life. The transmutation of social antagonism has inevitably created the necessity for the refabrication and the sophistication of the old terms of repression. This process did not appear out of the blue, nor was it simply forced by physical violence. Social relations have been shaped over the course of decades spent inside the social factory; they have plenty of their own keywords. Integration, “morality”, homogeneity, “proper citizenship”. That’s the way the bosses manufactured the managers and their supervisors, the modern class to bridge the gap that were named syndicalists as well as, of course, the obedient worker, who, having broken –at last- the chainsaws of mass production, is now able to afford his own proper handcuffs. They created volunteers to raise the vision of “Great Greece”. Unpaid submissive people who named their volontary servitute “giving back to society”. Social groups working for the maintenance of the existent repression and exploitation that now act the role of shock absorbers contributing to the global attack of the rulers.
Organisations (i.e. the N.G.O.s) created out of democracy's need to show a humanitarian public image. Based on non-violence and charity they are busily preparing the cemeteries for tomorrow's casualties on their battlefields of democracy. They maintain the modern work camps in the third-world countries. Factories of misery, where the slaves of economy build the glass window of western civilization, as well as the consent of the modern schizo-proletariat, transforming its class conscience into consumerist conscience.
The “proper citizens”, the armed heroes of the greek democracy constitute the modern expression of law and order. They participate actively in volunteer work in security projects, they inform the police on suspicious figures and even attack delinquents themselves. They get their little awards from the police for their achievements and feel proud. The demand for security is not an imposed convention anymore. It is a social instinct. A pervasive militarized demand for the merciless defence of property. The cops are not the only ones in uniforms. This world's morality wears a uniform too, and has enlisted with vigor on the side of the bosses.
On 3-10-2007 I robbed the ETE (Ethniki) bank on Gyzi Street. On my way out, about 1,5 minute after the robbery and once I got on my bicycle, I noticed a passerby crossing Ragkavi Street not far from where I was (a street parallel to the one I was on), who was heading towards me. After a short dialogue and while I was still on my bicycle, this passerby turned into a “hero” and kicked my bicycle resulting to its crashing with a passing car, and me falling down, on the pavement. From that point on alarm sirens were blasting all around me...
"...Many of us died or were taken prisoner along the way; many others were wounded and permanently put out of action; and certain elements even let themselves slip into the background because of their lack of courage; but I believe I can say that our formation as a whole never wavered until it plunged into the very core of destruction."
To attack the modern institutions of repression and exploitation, it takes -first of all- to refuse the mass production of consciences that this world gives birth to. Authority no more stands for a privileged technique of administration, held fast in the net of a minority elite. It is a pervasive social relationship that finds its expression in every aspect of every day life. The transmutation of social antagonism has inevitably created the necessity for the refabrication and the sophistication of the old terms of repression. This process did not appear out of the blue, nor was it simply forced by physical violence. Social relations have been shaped over the course of decades spent inside the social factory; they have plenty of their own keywords. Integration, “morality”, homogeneity, “proper citizenship”. That’s the way the bosses manufactured the managers and their supervisors, the modern class to bridge the gap that were named syndicalists as well as, of course, the obedient worker, who, having broken –at last- the chainsaws of mass production, is now able to afford his own proper handcuffs. They created volunteers to raise the vision of “Great Greece”. Unpaid submissive people who named their volontary servitute “giving back to society”. Social groups working for the maintenance of the existent repression and exploitation that now act the role of shock absorbers contributing to the global attack of the rulers.
Organisations (i.e. the N.G.O.s) created out of democracy's need to show a humanitarian public image. Based on non-violence and charity they are busily preparing the cemeteries for tomorrow's casualties on their battlefields of democracy. They maintain the modern work camps in the third-world countries. Factories of misery, where the slaves of economy build the glass window of western civilization, as well as the consent of the modern schizo-proletariat, transforming its class conscience into consumerist conscience.
The “proper citizens”, the armed heroes of the greek democracy constitute the modern expression of law and order. They participate actively in volunteer work in security projects, they inform the police on suspicious figures and even attack delinquents themselves. They get their little awards from the police for their achievements and feel proud. The demand for security is not an imposed convention anymore. It is a social instinct. A pervasive militarized demand for the merciless defence of property. The cops are not the only ones in uniforms. This world's morality wears a uniform too, and has enlisted with vigor on the side of the bosses.
On 3-10-2007 I robbed the ETE (Ethniki) bank on Gyzi Street. On my way out, about 1,5 minute after the robbery and once I got on my bicycle, I noticed a passerby crossing Ragkavi Street not far from where I was (a street parallel to the one I was on), who was heading towards me. After a short dialogue and while I was still on my bicycle, this passerby turned into a “hero” and kicked my bicycle resulting to its crashing with a passing car, and me falling down, on the pavement. From that point on alarm sirens were blasting all around me...
My choice to rob a bank constitutes a point in my way to negation. Guerilla attacks to the enemy’s wealth under by acts of expropriation uphold a perpetuous choice of attack, historically consistent to the history of negation. Consistency has to move with a military step between thinking and acting. Rioters, robbers, arsonists, they are all detonators to set off the same war. The negation of work is a partial negation of the economy and its world. Wage labour is an alienated process producing inequalities, based upon one’s exploitation by another. It is the commercialization of humanity's natural urge for creation and its integration in the social factory of alienated relations. Alienated work has its own ethics of submission. Legality, the boss-model, career.
Where do you work? How much do you earn? When do you get a day-off? Questions to inquire the subject’s social status. Alienated work manages and organizes also leisure/spare time, that is equally modified by the work status that enslaves it (weekend, holidays, days off). In reality, alienated work defines our whole existence. Our every day chat: How was work? When do you get paid? Our mood: I ‘m dead-tired today, not in a mood for anything, I have to wake up early in the morning. We can finally see how exactly the deep meaning of time is in great degree shaped upon the world of labor and the needs of the economy. The immaterial dimension of time takes on a material expression modified by the schedule of our every day captivity. Robbing an economic mechanism of captivity is not the only choice to realize negation to work. But even attacks against economic targets constitute a radical suggestion of organization and struggle, which jumpstarts the project for the destruction of work.
I will say it again: the negation of work constitutes a partial negation of economy and its world. For example: the expropriation of commodities (from bookstores, super markets) constitutes a kind of negation of consumption, though not a total attack on economy. Robbing a bank is a way of negating work, but is not a total attack on capitalism. If the end justify anything, it's not the means, but the choices developed for action. The means follow the decision to act. They are dialectically related to the project. They are shaped inside it, but don’t shape it. My decision to rob the ETE bank at Gyzi was not a vindictive, fortuitous attempt based on the weapons I possessed, but a point in my way to a total negation of this world. A way with no final destination, but with many intermediate points. Many as the guns a revolutionary possesses at his arsenal. So, if there is anything we need to take back, it is personal consciousness. Or else, everything mass-based and collective is doomed to reproduce the simultaneous defeat of our consciousness, that will turn into the new defeated masses of our era.
Hostilities continue.
Giorgos Voutsis-Vogiatzis
Instead of a P.S.: The identity of a person is not defined by its surname, but by the way and the choices that are of his own. We know however that when the cameras are smashed and the informants of the lie are beaten up mercilessly a timer begins ticking, measuring a reverse reality. Those that have slandered and pillaged my "personal data" will soon find me in front of them. In any action of solidarity, I wish all mentions of my name to include both my surnames.
[Some actions of solidarity (October-November 2007):
12 October: Arson attacks against two banks at Zografou (Athens)
13 October: Arson attack against the offices of the deputy minister of education (Athens)
16 October: Arson attack against an ETE bank in the city center and a rulling party office at Evosmos (Thessaloniki)
18 October: Arson attack against an ETE bank and a rulling party office at Nea Krini (Thessaloniki)
5 November: Broken glass windows and damages at the ETE bank in Exarchia, at Eurobank on Solonos Str., and at the Union of Greek Banks, on Massalias Str. (Athens)
Giorgos will be held for up to 18 months before jury in Korydallos' Prison, Athens.]
12/01/2007
Διώξεις αναρχικών στη Θεσσαλονίκη
[Φωτογραφία: πέσιμο μπάτσων σε υπόπτους στο Σικάγο, κατά τις διώξεις αναρχικών και κομμουνιστών της εποχής του "Red Scare". Περισσότερες εικόνες στο http://newman.baruch.cuny.edu/digital/redscare/]Στις 26 Νοέμβρη εκδηλώθηκε μια πυρκαγιά σε μάντρα γαλλικής μάρκας αυτοκινήτων. Για περισσότερα, κάντε κλικ εδώ: http://directactiongr.blogspot.com/2007/11/26112007.html. Την επόμενη μέρα ασφαλίτες προσάγουν τον αναρχικό Βαγγέλη Μποτζατζή κάτω από το σπίτι του, ενώ ακολούθησε μια εκτεταμένη "αντι"τ ρ ο μ ο κ ρ α τ ι κ ή επιχείρηση με προσαγωγές αναρχικών/αντιεξουσιαστών από χώρους εργασίας, στέκια, καφενεία, εισβολές σε σπίτια, αποκλεισμοί δρόμων και γειτονιών της πόλης... Τελικά ο Βαγγέλης Μποτζατζής προφυλακίζεται κατηγορούμενος για: εμπρησμό τελειωμένο και σε απόπειρα, από κοινού και κατʼ εξακολούθηση, έκρηξη τελειωμένη και σε απόπειρα, από κοινού και κατʼ εξακολούθηση, κατασκευή και και κατοχή εκρηκτικού μηχανισμού, διακεκριμένη περίπτωση φθοράς ξένης ιδιοκτησίας, εγκληματική οργάνωση, τρομοκρατικές πράξεις από κοινού και κατʼ εξακολούθηση, παράνομη οπλοκατοχή!!! ενώ για τις ίδιες κατηγορίες βαρύνονται και τρεις ακόμη αναρχικοί/ες, που διαφεύγουν τη σύλληψη. Φωτογραφίες τους έχουν δημοσιευτεί σε εφημερίδες και δελτία ειδήσεων.
Ακολουθεί το γράμμα του προφυλακισμένου Βαγγέλη Μποτζατζή από τις φυλακές Κομοτηνής, όπως δημοσιεύτηκε στο http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=799068:
Τα ξημερώματα της Δευτέρας 26/11/2007 και ενώ κοιμόμουν στο σπίτι της συντρόφου μου, ένα συμβατικό αυτοκίνητο της ασφάλειας ήρθε και με προσήγαγε στο Αστυνομικό Μέγαρο Θεσσαλονίκης, παίρνοντας μαζί και το αυτοκίνητο. Όπως μου είπαν, κάποιος είχε δει το αυτοκίνητό μου στο σημείο που σημειώθηκε εμπρησμός σε αντιπροσωπία αυτοκινήτων. Στις 12 το μεσημέρι της ίδιας μέρας, με μια θεαματική επιχείρηση, 20 άνδρες της ασφάλειας και της σήμανσης με οδήγησαν σιδηροδέσμιο στο σπίτι της συντρόφου μου, ώστε να κάνουν έρευνα. Την ίδια στιγμή, μια άλλη ομάδα αστυνομικών έκανε έλεγχο στο σπίτι που μένω με τον αδερφό μου. Το απόγευμα της Τρίτης, στις 17:30 και ενώ δεν μου είχαν επιτρέψει ως τότε καμμιά επαφή με δικηγόρο, μου ανακοινώνουν το κατηγορητήριο. Αυτό περιλαμβάνει 5 κακουργήματα και 3 πλημμελήματα, και πιο συγκεκριμένα εμπρησμό τελειωμένο και σε απόπειρα, από κοινού και κατʼ εξακολούθηση, έκρηξη τελειωμένη και σε απόπειρα, από κοινού και κατʼ εξακολούθηση, κατασκευή και και κατοχή εκρηκτικού μηχανισμού, διακεκριμένη περίπτωση φθοράς ξένης ιδιοκτησίας, εγκληματική οργάνωση, τρομοκρατικές πράξεις από κοινού και κατʼ εξακολούθηση, παράνομη οπλοκατοχή. Ταυτόχρονα μου είπαν ότι σε μισή ώρα θα περνούσα από τον εισαγγελέα. Παράλληλα μου ανακοίνωσαν ότι για την ίδια υπόθεση καταζητούνται άλλοι 3 αναρχικοί, που αντιμετωπίζουν το ίδιο κατηγορητήριο.Από την πρώτη στιγμή τους δήλωσα πως είμαι αναρχικός και πως δεν αποδέχομαι καμμιά κατηγορία.
Είναι περισσότερο από εμφανές ότι η χρονική συγκυρία που συμβαίνουν όλα αυτά δεν είναι καθόλου τυχαία. Σε μια περίοδο αναδιάταξης του ελέγχου και της καταστολής και επίθεσης σε κάθε μορφής δικαιώματα και κοινωνικές κατακτήσεις, το κράτος και οι μηχανισμοί του ενεργοποιούν κάθε δυνατό μέσο για να πετύχουν την εδραίωσή τους. Στην προκειμένη περίπτωση, ποινικοποιώντας πολιτικά φρονήματα και συντροφικές σχέσεις, ενεργοποιούν τον λεγόμενο αντιτρομοκρατικό νόμο και δημιουργούν τον εσωτερικό εχθρό: τους «τρομοκράτες» αναρχικούς. Από κοντά και τα Μ.Μ.Ε. που κομματιάζουν κάθε έννοια αξιοπρέπειας στο βωμό του θεάματος.
Από το βράδυ της Πέμπτης 29/11/2007 βρίσκομαι προφυλακισμένος στις δικαστικές φυλακές Κομοτηνής, περιμένοντας τη δίκη.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι τίποτα δεν τέλειωσε και όλα συνεχίζονται.
Βαγγέλης Μποτζατζής 30/11/2007
Δικαστικές Φυλακές Κομοτηνής
Ακολουθεί το γράμμα του προφυλακισμένου Βαγγέλη Μποτζατζή από τις φυλακές Κομοτηνής, όπως δημοσιεύτηκε στο http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=799068:
Τα ξημερώματα της Δευτέρας 26/11/2007 και ενώ κοιμόμουν στο σπίτι της συντρόφου μου, ένα συμβατικό αυτοκίνητο της ασφάλειας ήρθε και με προσήγαγε στο Αστυνομικό Μέγαρο Θεσσαλονίκης, παίρνοντας μαζί και το αυτοκίνητο. Όπως μου είπαν, κάποιος είχε δει το αυτοκίνητό μου στο σημείο που σημειώθηκε εμπρησμός σε αντιπροσωπία αυτοκινήτων. Στις 12 το μεσημέρι της ίδιας μέρας, με μια θεαματική επιχείρηση, 20 άνδρες της ασφάλειας και της σήμανσης με οδήγησαν σιδηροδέσμιο στο σπίτι της συντρόφου μου, ώστε να κάνουν έρευνα. Την ίδια στιγμή, μια άλλη ομάδα αστυνομικών έκανε έλεγχο στο σπίτι που μένω με τον αδερφό μου. Το απόγευμα της Τρίτης, στις 17:30 και ενώ δεν μου είχαν επιτρέψει ως τότε καμμιά επαφή με δικηγόρο, μου ανακοινώνουν το κατηγορητήριο. Αυτό περιλαμβάνει 5 κακουργήματα και 3 πλημμελήματα, και πιο συγκεκριμένα εμπρησμό τελειωμένο και σε απόπειρα, από κοινού και κατʼ εξακολούθηση, έκρηξη τελειωμένη και σε απόπειρα, από κοινού και κατʼ εξακολούθηση, κατασκευή και και κατοχή εκρηκτικού μηχανισμού, διακεκριμένη περίπτωση φθοράς ξένης ιδιοκτησίας, εγκληματική οργάνωση, τρομοκρατικές πράξεις από κοινού και κατʼ εξακολούθηση, παράνομη οπλοκατοχή. Ταυτόχρονα μου είπαν ότι σε μισή ώρα θα περνούσα από τον εισαγγελέα. Παράλληλα μου ανακοίνωσαν ότι για την ίδια υπόθεση καταζητούνται άλλοι 3 αναρχικοί, που αντιμετωπίζουν το ίδιο κατηγορητήριο.Από την πρώτη στιγμή τους δήλωσα πως είμαι αναρχικός και πως δεν αποδέχομαι καμμιά κατηγορία.
Είναι περισσότερο από εμφανές ότι η χρονική συγκυρία που συμβαίνουν όλα αυτά δεν είναι καθόλου τυχαία. Σε μια περίοδο αναδιάταξης του ελέγχου και της καταστολής και επίθεσης σε κάθε μορφής δικαιώματα και κοινωνικές κατακτήσεις, το κράτος και οι μηχανισμοί του ενεργοποιούν κάθε δυνατό μέσο για να πετύχουν την εδραίωσή τους. Στην προκειμένη περίπτωση, ποινικοποιώντας πολιτικά φρονήματα και συντροφικές σχέσεις, ενεργοποιούν τον λεγόμενο αντιτρομοκρατικό νόμο και δημιουργούν τον εσωτερικό εχθρό: τους «τρομοκράτες» αναρχικούς. Από κοντά και τα Μ.Μ.Ε. που κομματιάζουν κάθε έννοια αξιοπρέπειας στο βωμό του θεάματος.
Από το βράδυ της Πέμπτης 29/11/2007 βρίσκομαι προφυλακισμένος στις δικαστικές φυλακές Κομοτηνής, περιμένοντας τη δίκη.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι τίποτα δεν τέλειωσε και όλα συνεχίζονται.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΠΟΥ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΥΠΟΘΕΣΗ
Βαγγέλης Μποτζατζής 30/11/2007
Δικαστικές Φυλακές Κομοτηνής
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
