Κατάληψη στο 2ο Ενιαίο Λύκειο Έδεσσας

Στη φωτογραφία των κείμενο των καταληψιών μαθητών.

Το 'Β Ε.Λ. αντέχει ακόμα (4/11) από την περασμένη Πέμπτη. Τα υπόλοιπα λύκεια κράτησαν μόνο για μια μονοήμερη (για την τιμή των όπλων) κάτι που επιβαρύνει ακόμα περισσότερο τη θέση των παιδιών στο 'Β. Την ίδια στιγμή όμως, στην υπόλοιπη χώρα ανθίζουν πάνω από 400 καταλήψεις σχολείων, ενώ ήδη έκαναν την (επαν)εμφάνισή τους και απελευθερωτικές χειρονομίες μιας ομορφιάς που δεν χωρά δικαιολογίες, όπως οι βανδαλισμοί και οι καταστροφές σχολικού εξοπλισμού
(Στην Κυπαρισσία: http://directactiongr.blogspot.com/2007/10/23102007.html - στα Γιάννενα: http://directactiongr.blogspot.com/2007/10/22102007.html).

Κάποιες πρόχειρες σημειώσεις με αφορμή τις μαθητικές καταλήψεις:

Στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, η ολοένα και εντονότερη μετάθεση του "εκπαιδευτικού έργου" σε εξω-σχολικούς παράγοντες (π.χ. φροντιστήρια) αφήνει στο δημόσιο σχολείο το μόνο ουσιαστικό του έργο: την εμπέδωση της υποταγής, της ιεραρχίας, του ανταγωνισμού. Το δε "εκπαιδευτικό έργο" αυτό, είναι μια εύηχη απόδοση της μετατροπής του ανθρώπου σε εργαζόμενο, τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.

Σε ένα δεύτερο επίπεδο η διαδικασία αυτή αποδυναμώνει το "όπλο" των καταλήψεων, μιας και το ουσιαστικό "εκπαιδευτικό έργο" συνεχίζει ακάθεκτο στα φροντιστήρια, για τους πιο "προνομιούχους" τουλάχιστον, ενώ η κατάληψη αυξάνει την οικογενειακή/κοινωνική πίεση σε όσους δεν πάνε σε φροντιστήρια και "χάνουν ώρες διδασκαλίας" και κατ' επέκταση υστερούν περισσότερο σε σχέση με τους συμμαθητές του, δεδομένου του ανταγωνιστικού συστήματος σε μια πιθανή πρόσβαση αρχικά στην πολυπόθητη σχολή κι αργότερα σε μια θέση εργασίας.

Έχει ειπωθεί ότι συχνά, ο εχθρός μας "διαβάζει" καλύτερα απ' ότι οι σύμμαχοί μας. Αυτό αποκτά κάποιο ενδιαφέρον, όταν για την παραδοσιακή δεξιά, οι καταλήψεις δεν είναι παρά "μια αφορμή για να χαθεί μάθημα", ενώ από την άλλη, η κινηματική αριστερά, σπεύδει να υπερασπιστεί μέχρι κεραίας τις μαθητικές διεκδικήσεις. Η εμφυλιοπολεμική ιδεολογία (προοδευτικοί πατριώτες Vs αρτηριοσκληρωτικών πατριωτών) αναπαράγεται ξανά, ως φάρσα, στα τηλεοπτικά πάνελς των 8:00. Για την μεν αριστερά, αυτό που ισχύει είναι το αντίθετο από αυτό που φαίνεται. Δηλαδή, δεν είναι το αυτοοργανωμένο μαθητικό κίνημα που έχει ανάγκη την όποια στήριξη της αριστεράς και των δομών της, αλλά οι οργανώσεις της αριστεράς που προσβλέπουν σε μια αναζωογόννησή τους από το μαθητικό κίνημα, ή έστω τα πιο βαριεστημένα "αγωνιστικά" στοιχεία του. Η απόδοση -με την μορφή δήθεν έγκλησης- σε κομματικούς μηχανισμούς (ΚΚΕ, ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ), δυνατοτήτων που εκ των πραγμάτων δεν έχουν (να στήνουν ολόκληρα κινήματα καταλήψεων) εκτός από κομματικές διαμάχες για μια ενδεχόμενη αναδιανομή των συσχετισμών εξουσίας μέσα στη βουλή, εξυπηρετεί κυρίως την προσπάθεια επαναφομοίωσης και καθυπόταξης των κινημάτων, μέσα από τη σύνδεσή τους με μια κομματική πολιτική, η οποία τα αποξενώνει από όλους όσους δεν βρίσκονται στο εκάστοτε κομματικό μαντρί. Από την άλλη, το να θες καταρχήν να χάσεις μάθημα, είτε ο ισχυρισμός αυτός είναι αληθινός είτε όχι, είναι η πιο υγιής αντίδραση στην εκπαιδευτική διαδικασία, και οι μαθητές δε θα πρεπε σε καμία περίπτωση να απολογούνται ή να αισθάνονται άσχημα για κάτι τέτοιο.

Η κατάληψη του χώρου εκπαίδευσης/εργασίας παραμένει ένα σημαντικό πρώτο βήμα, εκτρέπει την καθιερωμένη λειτουργεία των ιδρυμάτων αυτών αποφέροντας έτσι άμεσα αποτελέσματα, επιτρέπει στους ανθρώπους να βρεθούν, να συζητήσουν, να αντιπαρατεθούν με συλλογικούς όρους στην διαδικασία υποβάθμισης των ζωών τους. Έχει όμως ένα "αδύνατο" σημείο. Έχει απόλυτη ανάγκη την άμεση και γενική διάδοσή των πρακτικών της, διαφορετικά παραμένει έρμαιο της καταστολής.