Δίκη του Γιώργου Βούτση Βογιατζή στις 1 Απριλίου για την ληστεία της ΕΤΕ στο Γκύζη. Συγκέντρωση αλληλεγγύης στα δικαστήρια της Ευελπίδων.
Εφετείο του Πολύκαρπου Γεωργιάδη στις 3 Απριλίου για απόπειρα εμπρησμού οχήματος σεκιούριτι. Συγκέντρωση αλληλεγγύης στα δικαστήρια της Θεσσαλονόκης.
3/21/2009
3/10/2009
Κείμενο του Γ. Δημητράκη για τον Β. Πάλη που δικάζεται στις 23 Μαρτίου για την συμμετοχή του στην εξέγερση των φυλακών Τρικάλων.
Κανένα οίκτο στους γδάρτες των ονείρων μας
Καμιά ανακωχή στον πόλεμο που πυροδοτείται
από το πάθος για αξιοπρέπεια και ελευθερία.
Τίποτα δεν τελείωσε, όλα συνεχίζονται…
Σε κάθε δράση υπάρχει και αντίδραση, όπως και κάθε πράξη έχει τις συνέπειές της. Ενώ όσο αυξάνεται το ένα μέγεθος ανάλογα και ισάξια ακολουθεί το άλλο. Είναι φυσικοί νόμοι που διέπουν τη ζωή του ατόμου αλλά και ολόκληρων κοινωνικοπολιτικών συστημάτων.
Το εξουσιαστικό πλέγμα που έχει τυλίξει και αιχμαλωτίσει τις ζωές όλων μας μέσα από επιβεβλημένες συμπεριφορές, από δόγματα πειθαρχίας, επιτήρησης, καταστολής και περιστολής της ελεύθερης σκέψης και δράσης, πάντα μέσα από διαθλάσεις και διαστρεβλώσεις , ανίχνευε και αντλούσε ιδεολογικά στηρίγματα για την ύπαρξη και συμπεριφορά του από φυσικά αξιώματα και θεωρήματα που διέπουν τους ρυθμιστικούς κανόνες λειτουργίας της φύσης αυτού του κόσμου.
Στο ίδιο πλαίσιο κινούνται και οι μηχανισμοί που υπακούουν στις εντολές του οποιουδήποτε καθεστωτικού συστήματος, οι οποίοι δείχνουν πάντα μια ιδιαίτερη προτίμηση να εξαντλούν τη δύναμη και την ταχεία ανακλαστική αντίδρασή τους απέναντι σε ότι κρίνουν ότι κινείται και δρα ανατρεπτικά, σε οτιδήποτε αποτελεί μια εν δυνάμει απειλή στα θεμέλια της κυριαρχίας τους. Με υπέρμετρο ζήλο και προκλητικά δυσανάλογα προσπαθούν να απαντούν σε οποιαδήποτε ενέργεια ατόμων ομάδων ή ευρύτερων κοινωνικοπολιτικών κινημάτων που στρέφεται εναντίον τους, επιβεβαιώνοντας τον νόμο περί δράσης – αντίδρασης, με την πιο -όμως- παραποιημένη και εκφυλισμένη εκδοχή του.
Φυσικά το ζητούμενο δεν είναι να ανοίξει μια διαλεκτική με θέμα το κατά πόσο οι επικυρίαρχοι της κοινωνίας εφαρμόζουν την αρχή της αναλογικότητας όταν δρουν ή αντιδρούν απέναντι σε όσους τους αντιμάχονται είτε σε όσους καταστρώνουν σχέδια και πλάνα για τον οριστικό αφανισμό τους. Είναι αυτονόητο ότι για λόγους που εντοπίζονται στον διαρκή αγώνα για διαιώνιση της εξουσίας και της ισχύος τους στη λογική της δικής τους επιβίωσης έναντι και εις βάρος των άλλων, πρέπει όσο πιο εμφαντικά και παραδειγματικά να τιμωρούν όσους τους φτύνουν κατάμουτρα, όσους υψώνουν το ανάστημα απέναντί τους κηρύσσοντας ένα πόλεμο χωρίς ανακωχές και συμβιβασμούς. Με τις συνέπειες για τους εχθρούς τους να είναι τόσο ευδιάκριτες και εύκολα ορατές, ώστε να αποτρέπουν την παραμικρή πιθανότητα παρόμοιων συμπεριφορών και πρακτικών από το σύνολο των επικυριαρχούμενων.
Οι διαπιστώσεις αυτές (λοιπόν) δεν γίνονται για κανένα άλλο λόγο παρά για να εισαγάγουν για μια ακόμη φορά το ζήτημα της αλληλεγγύης ως ανάχωμα, ως ασπίδα προστασίας σε όποιον βάλλεται άμεσα από τη θανατηφόρα εξουσιαστική λαίλαπα και την εκδικητικότητά της. Ως μέσο, διάνοιξης νέων ρήξεων με το υπάρχον σύστημα, γεννώντας λόγο έκφραση και πρακτικές που ξεφεύγουν από τα καθιερωμένα και δημιουργίας νέων και ισχυρών δεσμών με αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας, συσπειρώνοντας και αυξάνοντας τις δυνάμεις που θα επιχειρούν μεγαλύτερες και αποτελεσματικότερες επιθέσεις στις γραμμές του εχθρού στο παρόν και το μέλλον. Για να επισημανθεί για μια ακόμη φορά πόσο αναγκαία είναι η αλληλεγγύη απέναντι σ ένα απ’ τα πιο ευάλωτα κομμάτια αυτής της κοινωνίας, που δεν είναι άλλο απ’ τους εξεγερμένους κρατούμενους που βρίσκονται αιχμάλωτοι στα κάτεργα του σωφρονιστικού συστήματος.
Τα τελευταία χρόνια είναι γεγονός ότι οι διαχρονικές σχέσεις του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χώρου με τα θέματα των κρατουμένων έχουν αναθερμανθεί κι αυτό είναι κάτι που μόνο θετικά μπορεί να αξιολογηθεί. Έννοιες όπως εξέγερση, εξεγερμένοι, αγωνιστές, κρατούμενοι κ.τ.λ., έχουν καταλάβει χώρο σε πολλά κείμενα, έντυπα, αφίσες και σε αναλήψεις ευθυνών για δυναμικές επιθέσεις εναντίον διάφορων στόχων που έγιναν ως ένδειξη συμπαράστασης στους αγώνες των εγκλείστων.
Πίσω όμως από τις ηχηρές λέξεις και εκφράσεις που χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν γεγονότα που τα έχουμε αγκαλιάσει, αναδείξει, προωθήσει και στηρίξει με κάθε τρόπο, υπάρχουν συγκεκριμένα άτομα και προσωπικότητες που τις νοηματοδοτούν. Άνθρωποι που υποδύονται και αναλαμβάνουν ρόλους πρωταγωνιστικούς, που εκτίθενται όσο πιο άμεσα γίνεται στους κατασταλτικούς μηχανισμούς, που πυροδοτούν συνεχείς εκρήξεις αδιαφορώντας για το προσωπικό κόστος των επιλογών τους.
Είναι οι γνωστοί και άγνωστοι εμπρηστές της σκληρής πραγματικότητας της φυλακής, αυτοί που με δύναμη και πάθος διαφυλάττουν και τροφοδοτούν με συνέπεια και αξιοπρέπεια τη μεγάλη και βαριά ιστορία των εξεγέρσεων στα ελληνικά σωφρονιστικά κολαστήρια. Και είναι το τίμημα που έχουν πληρώσει όσοι δεν έσκυψαν το κεφάλι- παρά τις κακουχίες, τους βασανισμούς, τους ξυλοδαρμούς, την κόπωση και τη φθορά που αντιμετώπισαν για την εξεγερτική τους δράση και παρ’ όλα αυτά δεν λύγισαν- που μας δημιουργεί συναισθήματα σεβασμού και εκτίμησης προς το πρόσωπό τους
Είναι η πολύτιμη, ασυμβίβαστη και ανένταχτη, πορεία τους στους δρόμους της φωτιάς που μας έλκει και μας γοητεύει Είναι το πληγωμένο και ταλαιπωρημένο σώμα τους μα και η αλώβητη και ανεξάντλητη ψυχική τους δύναμη που τους κάνει να ξεχωρίζουν από το σύνολο. Είναι οι μοναχικοί δρόμοι που ο καθένας μας διάλεξε όταν άφησε πίσω του τον παράδεισο των ψευδαισθήσεων και μοιάζει με τον δικό τους. Και είναι το ίδιο κύμα των αισθήσεων, των συγκινήσεων που όλους μας συνεπαίρνει, μας ανεβάζει στην κόψη του και μας ξερνάει σε άγνωστους τόπους, όπου ο ένας αναγνωρίζει τον άλλον και ψάχνει απεγνωσμένα τα κοινά σημεία επαφής, τις κοινές εμπειρίες που θα συνθέσουν άρρηκτους δεσμούς φιλίας και συντροφικότητας. Είναι τέλος εκείνες οι βαθιές και γερές σχέσεις που δημιουργούνται μεταξύ συμπολεμιστών που μαζί αντιμετώπισαν τα θηρία και τα εμπόδια που τους επιφύλασσε η κοινή περιδίνησή τους μέσα σε τυχαία ή προμελετημένα πεδία μαχών.
Στον αγωνιστή και συμπολεμιστή Βαγγέλη Πάλλη που δικάζεται στο δικαστήριο της Λάρισας στις 23/03/09, για τις στάχτες που άφησε πίσω του μαζί με τους υπόλοιπους συγκρατούμενούς του στην παλιά φυλακή των Τρικάλων στις 27/04/06, δεν αξίζει τίποτα λιγότερο από την αμέριστη, απλόχερη και πολύπλευρη αλληλεγγύη μας, κάνοντας όσο πιο δυνατή και ορατή τη φυσική μας παρουσία δίπλα του, τιμώντας τις μάχες που έδωσε και δίνει απέναντι σ’ έναν από τους πιο ισχυρούς κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους όπως είναι η φυλακή.
Καμιά ανακωχή στον πόλεμο που πυροδοτείται
από το πάθος για αξιοπρέπεια και ελευθερία.
Τίποτα δεν τελείωσε, όλα συνεχίζονται…
Σε κάθε δράση υπάρχει και αντίδραση, όπως και κάθε πράξη έχει τις συνέπειές της. Ενώ όσο αυξάνεται το ένα μέγεθος ανάλογα και ισάξια ακολουθεί το άλλο. Είναι φυσικοί νόμοι που διέπουν τη ζωή του ατόμου αλλά και ολόκληρων κοινωνικοπολιτικών συστημάτων.
Το εξουσιαστικό πλέγμα που έχει τυλίξει και αιχμαλωτίσει τις ζωές όλων μας μέσα από επιβεβλημένες συμπεριφορές, από δόγματα πειθαρχίας, επιτήρησης, καταστολής και περιστολής της ελεύθερης σκέψης και δράσης, πάντα μέσα από διαθλάσεις και διαστρεβλώσεις , ανίχνευε και αντλούσε ιδεολογικά στηρίγματα για την ύπαρξη και συμπεριφορά του από φυσικά αξιώματα και θεωρήματα που διέπουν τους ρυθμιστικούς κανόνες λειτουργίας της φύσης αυτού του κόσμου.
Στο ίδιο πλαίσιο κινούνται και οι μηχανισμοί που υπακούουν στις εντολές του οποιουδήποτε καθεστωτικού συστήματος, οι οποίοι δείχνουν πάντα μια ιδιαίτερη προτίμηση να εξαντλούν τη δύναμη και την ταχεία ανακλαστική αντίδρασή τους απέναντι σε ότι κρίνουν ότι κινείται και δρα ανατρεπτικά, σε οτιδήποτε αποτελεί μια εν δυνάμει απειλή στα θεμέλια της κυριαρχίας τους. Με υπέρμετρο ζήλο και προκλητικά δυσανάλογα προσπαθούν να απαντούν σε οποιαδήποτε ενέργεια ατόμων ομάδων ή ευρύτερων κοινωνικοπολιτικών κινημάτων που στρέφεται εναντίον τους, επιβεβαιώνοντας τον νόμο περί δράσης – αντίδρασης, με την πιο -όμως- παραποιημένη και εκφυλισμένη εκδοχή του.
Φυσικά το ζητούμενο δεν είναι να ανοίξει μια διαλεκτική με θέμα το κατά πόσο οι επικυρίαρχοι της κοινωνίας εφαρμόζουν την αρχή της αναλογικότητας όταν δρουν ή αντιδρούν απέναντι σε όσους τους αντιμάχονται είτε σε όσους καταστρώνουν σχέδια και πλάνα για τον οριστικό αφανισμό τους. Είναι αυτονόητο ότι για λόγους που εντοπίζονται στον διαρκή αγώνα για διαιώνιση της εξουσίας και της ισχύος τους στη λογική της δικής τους επιβίωσης έναντι και εις βάρος των άλλων, πρέπει όσο πιο εμφαντικά και παραδειγματικά να τιμωρούν όσους τους φτύνουν κατάμουτρα, όσους υψώνουν το ανάστημα απέναντί τους κηρύσσοντας ένα πόλεμο χωρίς ανακωχές και συμβιβασμούς. Με τις συνέπειες για τους εχθρούς τους να είναι τόσο ευδιάκριτες και εύκολα ορατές, ώστε να αποτρέπουν την παραμικρή πιθανότητα παρόμοιων συμπεριφορών και πρακτικών από το σύνολο των επικυριαρχούμενων.
Οι διαπιστώσεις αυτές (λοιπόν) δεν γίνονται για κανένα άλλο λόγο παρά για να εισαγάγουν για μια ακόμη φορά το ζήτημα της αλληλεγγύης ως ανάχωμα, ως ασπίδα προστασίας σε όποιον βάλλεται άμεσα από τη θανατηφόρα εξουσιαστική λαίλαπα και την εκδικητικότητά της. Ως μέσο, διάνοιξης νέων ρήξεων με το υπάρχον σύστημα, γεννώντας λόγο έκφραση και πρακτικές που ξεφεύγουν από τα καθιερωμένα και δημιουργίας νέων και ισχυρών δεσμών με αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας, συσπειρώνοντας και αυξάνοντας τις δυνάμεις που θα επιχειρούν μεγαλύτερες και αποτελεσματικότερες επιθέσεις στις γραμμές του εχθρού στο παρόν και το μέλλον. Για να επισημανθεί για μια ακόμη φορά πόσο αναγκαία είναι η αλληλεγγύη απέναντι σ ένα απ’ τα πιο ευάλωτα κομμάτια αυτής της κοινωνίας, που δεν είναι άλλο απ’ τους εξεγερμένους κρατούμενους που βρίσκονται αιχμάλωτοι στα κάτεργα του σωφρονιστικού συστήματος.
Τα τελευταία χρόνια είναι γεγονός ότι οι διαχρονικές σχέσεις του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χώρου με τα θέματα των κρατουμένων έχουν αναθερμανθεί κι αυτό είναι κάτι που μόνο θετικά μπορεί να αξιολογηθεί. Έννοιες όπως εξέγερση, εξεγερμένοι, αγωνιστές, κρατούμενοι κ.τ.λ., έχουν καταλάβει χώρο σε πολλά κείμενα, έντυπα, αφίσες και σε αναλήψεις ευθυνών για δυναμικές επιθέσεις εναντίον διάφορων στόχων που έγιναν ως ένδειξη συμπαράστασης στους αγώνες των εγκλείστων.
Πίσω όμως από τις ηχηρές λέξεις και εκφράσεις που χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν γεγονότα που τα έχουμε αγκαλιάσει, αναδείξει, προωθήσει και στηρίξει με κάθε τρόπο, υπάρχουν συγκεκριμένα άτομα και προσωπικότητες που τις νοηματοδοτούν. Άνθρωποι που υποδύονται και αναλαμβάνουν ρόλους πρωταγωνιστικούς, που εκτίθενται όσο πιο άμεσα γίνεται στους κατασταλτικούς μηχανισμούς, που πυροδοτούν συνεχείς εκρήξεις αδιαφορώντας για το προσωπικό κόστος των επιλογών τους.
Είναι οι γνωστοί και άγνωστοι εμπρηστές της σκληρής πραγματικότητας της φυλακής, αυτοί που με δύναμη και πάθος διαφυλάττουν και τροφοδοτούν με συνέπεια και αξιοπρέπεια τη μεγάλη και βαριά ιστορία των εξεγέρσεων στα ελληνικά σωφρονιστικά κολαστήρια. Και είναι το τίμημα που έχουν πληρώσει όσοι δεν έσκυψαν το κεφάλι- παρά τις κακουχίες, τους βασανισμούς, τους ξυλοδαρμούς, την κόπωση και τη φθορά που αντιμετώπισαν για την εξεγερτική τους δράση και παρ’ όλα αυτά δεν λύγισαν- που μας δημιουργεί συναισθήματα σεβασμού και εκτίμησης προς το πρόσωπό τους
Είναι η πολύτιμη, ασυμβίβαστη και ανένταχτη, πορεία τους στους δρόμους της φωτιάς που μας έλκει και μας γοητεύει Είναι το πληγωμένο και ταλαιπωρημένο σώμα τους μα και η αλώβητη και ανεξάντλητη ψυχική τους δύναμη που τους κάνει να ξεχωρίζουν από το σύνολο. Είναι οι μοναχικοί δρόμοι που ο καθένας μας διάλεξε όταν άφησε πίσω του τον παράδεισο των ψευδαισθήσεων και μοιάζει με τον δικό τους. Και είναι το ίδιο κύμα των αισθήσεων, των συγκινήσεων που όλους μας συνεπαίρνει, μας ανεβάζει στην κόψη του και μας ξερνάει σε άγνωστους τόπους, όπου ο ένας αναγνωρίζει τον άλλον και ψάχνει απεγνωσμένα τα κοινά σημεία επαφής, τις κοινές εμπειρίες που θα συνθέσουν άρρηκτους δεσμούς φιλίας και συντροφικότητας. Είναι τέλος εκείνες οι βαθιές και γερές σχέσεις που δημιουργούνται μεταξύ συμπολεμιστών που μαζί αντιμετώπισαν τα θηρία και τα εμπόδια που τους επιφύλασσε η κοινή περιδίνησή τους μέσα σε τυχαία ή προμελετημένα πεδία μαχών.
Στον αγωνιστή και συμπολεμιστή Βαγγέλη Πάλλη που δικάζεται στο δικαστήριο της Λάρισας στις 23/03/09, για τις στάχτες που άφησε πίσω του μαζί με τους υπόλοιπους συγκρατούμενούς του στην παλιά φυλακή των Τρικάλων στις 27/04/06, δεν αξίζει τίποτα λιγότερο από την αμέριστη, απλόχερη και πολύπλευρη αλληλεγγύη μας, κάνοντας όσο πιο δυνατή και ορατή τη φυσική μας παρουσία δίπλα του, τιμώντας τις μάχες που έδωσε και δίνει απέναντι σ’ έναν από τους πιο ισχυρούς κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους όπως είναι η φυλακή.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
