(μια μετάφραση του γράμματος του Γιώργου Βούτση-Βογιατζή στα φλαμανδικά, δημοσιευμένη στο
http://ovl.indymedia.org/news/2007/12/21236.php)
Brief van Giorgos Voutsis-Vogiatzis vanuit de gevangenis van Korydallos Nu ze allemaal hun bek houden, laat ons praten over keuzes.
“... Velen van ons zijn gestorven of werden gevangen genomen; vele anderen raakten gewond en konden niet meer ageren, sommigen vergleden zelfs naar de achtergrond omwille van hun gebrek aan moed, maar ik denk dat ik kan zeggen dat onze ontwikkeling als geheel nooit happerde wanneer ze zich stortte op de kern van de vernietiging.”
De moderne instellingen van repressie en uitbuiting aanvallen vraagt – eerst en vooral – de weigering van de massaproductie van bewustzijn die deze wereld baart. Autoriteit staat niet langer voor een gepriviligeerde administratietechniek die door het net van een elitaire minderheid geweven zit. Autoriteit is een geperverteerde sociale verhouding die in elk aspect van het leven tot uiting komt. De mutatie van het sociale antagonisme heeft onvermijdelijk de noodzaak voor een herstructurering en sofisticatie van de oude vormen van repressie geschapen. Dit proces valt noch de lucht, noch werd het eenvoudigweg opgelegd door fysieke drang. Sociale verhoudingen kregen doorheen de decennia binnen de sociale fabriek vorm en hebben vele eigen kernwoorden. Integratie, ‘moraliteit’, homogeniteit, ‘burgerzin’.
Zo brachten de bazen de managers en hun opzichters voort, de moderne klasse om de kloof te overbruggen die evengoed verklaard syndicalist als gehoorzame werker noemt die, na – eindelijk – de ketenen van de massaproductie te hebben gebroken, nu in staat is om zijn eigen handboeien te hebben. Ze hebben vrijwilligers gemaakt om de visie van een ‘Groot Griekenland’ leven in te blazen. Onbetaalde gehoorzame mensen die hun vrijwillige onderdanigheid “teruggeven aan de maatschappij” noemen. Sociale groepen die werken voor het behoud van de bestaande repressie en uitbuiting die nu de rol van schokvangers spelen waarbij ze hun bijdrage leveren aan de globale aanval van de bazen. Organisaties (zoals bijvoorbeeld de NGO’s) die geschapen werden vanuit de nood van de democratie aan een humanitair imago. Gebaseerd op geweldloosheid en liefdadigheid zijn ze druk bezig de begraafplaatsen klaar te maken voor de doden van morgen op hun democratische slagvelden.
Ze onderhouden de moderne werkkampen in de derdewereldlanden. Fabrieken van ellende, waar de slaven van de economie de glazen ruit van de Westerse beschaving maken en de instemming van het moderne schizo-proletariaat bewerken door haar klassebewustzijn om te vormen tot consumentenbewustzijn. De ‘burgers’, de gewapende helden van de Griekse democratie zijn een moderne uitdrukking van wet en orde. Ze nemen actief deel aan vrijwilligerswerk voor beveiligingsprojecten, ze tippen de politie over verdachte figuren en vallen zelfs zelf delinquenten aan. Daarna krijgen ze een kleine beloning van de flikken voor hun verdiensten en voelen ze zich trots. De vraag naar veiligheid is niet langer een opgelegde gemeenplaats, het is een sociaal instinct. Een geperverteerde gemilitariseerde vraag naar een genadeloze verdediging van eigendom. De flikken zijn niet de enigen met uniformen. Ook de moraliteit van deze wereld draagt een uniform en heeft zich met kracht aan de zijde van de bazen geschaard.
Op 3 oktober 2007 heb ik de ETE (Ethniki) Bank in de Gyzi straat beroofd. Toen ik terug naar buiten kwam, ongeveer anderhalve minuut na de overval en terwijl ik op m’n fiets zat, merkte ik een voorbijganger op die de Ragkavi straat overstak. Hij was niet ver van mij, een straat parallel aan waar ik me bevond. Hij begaf zich in mijn richting. Na een kort gesprek en terwijl ik nog steeds op m’n fiets zat, werd deze voorbijganger plots een ‘held’. Hij trapte tegen mijn fiets waardoor ik botste met een voorbijrijdende wagen. Ik viel van de fiets, op het voetpad. Vanaf dan loeiden overal om me heen de alarmen...
Mijn keuze om een bank te overvallen is een punt in mijn weg naar negatie. Guerilla-aanvallen tegen de rijkdom van de vijand door onteigeningsdaden houden een blijvende keuze tot aanval in zich, die historisch gezien coherent is met de geschiedenis van de negatie. Coherentie moet met een militaire stap bewegen tussen denken en handelen. Relschoppers, overvallers, brandstichters,... allen zijn detonators die dezelfde oorlog ontsteken. De negatie van werk is een gedeeltelijke negatie vgan de economie en haar wereld. Loonarbeid is een vervreemd proces dat ongelijkheden voortbrengt, gebaseerd op de uitbuiting van de ene door de andere. Het is de commercialisering van de natuurlijke menselijke drang tot creatie, het is de integratie van deze drang in de sociale fabriek van vervreemde relaties. Vervreemd werk heeft haar eigen ethiek van onderwerping. Legaliteit, het bazen-model, carrière. Waar werk je? Hoeveel verdien je? Wanneer heb je vrij? Vragen om de sociale status van de bevraagde te onderzoeken. Vervreemd werk beheert en organiseert dook de vrije tijd, die evengoed gemodificeerd is door de werkstatus die haar tot slaaf maakt (weekend, vakantiedagen, vrije dagen). Eigenlijk bepaalt werk ons hele bestaan. Ons dagelijkse gesprek... hoe was op het werk? Wanneer wordt je uitbetaald? Ons gemoed... ik ben doodmoe vandaag, ik heb in niets zin, ik moet morgen vroeg opstaan. Uiteindelijk zien we de hoe duidelijk de diepe betekenis van tijd is voor de wereld van werk en de noden van de economie. De immateriële dimensie van tijd krijgt een materiële uitdrukking die gemodificeerd wordt door het uurrooster van onze dagelijkse gevangenschap. Een economisch mechanisme van gevangenschap overvallen is niet de enige keuze om de negatie van werk te verwezenlijken. Maar zelfs aanvallen tegen economische doelwitten zijn een radicale suggestie van van organisatie en strijd, die een voorzet geeft voor het project van de vernietiging van werk.
Ik wil het opnieuw zeggen: de negatie van werk is een gedeeltelijke negatie van de economie en haar wereld. Bijvoorbeeld: de onteigening van koopwaar (uit boekenwinkels en supermarkten) is een soort negatie van de consumptie, maar geen totale aanval op de economie. Een bank overvallen is een manier tot negatie van werk, maar het is geen totale aanval op het kapitalisme. Als het doel al iets verantwoordt, dan is het zeker niet het middel, maar de keuzes die tot stand komen voor de actie. De middelen volgen op de beslissing om te handelen. Ze staan in een dialectische verhouding tot het project. Ze krijgen erbinnen gestalte, maar vormen het niet.
Mijn beslissing om de ETE Bank in Gyzi te overvallen is geen rancuneuze, onvoorziene poging gebaseerd op de wapens die ik bezat, maar een punt in mijn weg naar de totale negatie van deze wereld. Een weg zonder eindbestemming, maar met vele intermediaire kruispunten, even talrijk als de wapens die een revolutionair in zijn arsenaal heeft. Dus, als er iets is dat we moeten terugpakken, dan is het wel individueel bewustzijn. Anders is alles dat collectief is en gebaseerd is op massa,gedoemd om de simultane nederlaag van ons bewustzijn te reproduceren, en dat zullen de nieuwe verslagen massa’s van ons tijdperk worden.
De vijandelijkheden gaan door.
Giorgos Voutsis-Vogiatsis
In de plaats van een PS: De identiteit van een persoon is niet bepaald door zijn voornaam, maar door zijn manier van doen en door zijn eigen keuzes. We weten echter dat wanneer de camera’s kapotgeslagen worden en de informanten van de leugen genadeloos in elkaar geslagen worden, dan begint er een klokje te tikken die een omgekeerde realiteit meet. Diegenen die mijn ‘persoonlijke gegevens’ door het slijk gehaald en geplunderd hebben, zullen mij spoedig tegenover zich vinden. Bij elke solidariteitsacties wil ik dat alle vermeldingen van naam al mijn voornamen bevatten.
